ნორაშენი

ნორაშენის ეკლესია ძველ თბილისში, სიონის სიახლოვეს მდებარეობს. “სომხური ეკლესია” – ამ სახელით იცნობს ხალხი, მის გვერდით ბევრჯერ აუვლიათ და ჩაუვლიათ. თუმცა ცოტამ თუ იცის რა საოცარი მოხატულობა აქვს. ამ ძველი ეკლესიის მთელი კედლები და ჭერი დაფარულია ულამაზესი ფრესკებით, რომლებიც სახარების სხვადასხვა ეპიზოდს ასახავს. ფერად-ფერადი სცენები და ორნამენტები მნახველზე დაუვიწყარ შთაბეჭრილებას ახდენს. რაც უფრო გასაკვირია, მხატვრობა თითქმის მთლიანადაა შემორჩენილი, განსხვავებით იმ ბევრი ეკლესიისგან, რომელთა მოხატულობა კომუნისტების პერიოდში შელესეს, ჩამოფიხიკეს ან გაანადგურეს. ალაგ-ალაგ კედლებში ჩატანებულია სათავსო-სამალავები. ეკლესია მაისში ვნახე, როდესაც მისი დასუფთავების სამუშაოები მიმდინარეობდა. მიწასთან ერთად საინტერესო არქეოლოგიური მასალები ამოდიოდა, მათ შორის მშვენიერი ჩუქურთმები, ქოთნის ნატეხები, სხვა მნიშვნელოვანი და უმნიშვნელო ნივთები.

კედლის მხატვრობა

ისევ უსახლკაროების შესახებ

რამდენიმე წლის წინ პოსტი დავწერე, სადაც უსახლკარო ადამიანების საკითხის მიმართ ყურადღების დეფიციტზე ვსაუბრობდი. წლები გავიდა, ქვეყანაში თითქოს ხელიუფლებაც შეიცვალა, თითქოს რაღაცეებიც მოგვარდა, ამ პრობლემას კი არაფერი ეშველა. გასულ ზამთარს ქუჩაში ადამიანების გაყინვის რამდენიმე შემთხვევა გავიგე და ისე ჩანს, წელსაც “გაგვანებივრებენ” მსგავსი ამბები. მანქანებიდან და ოფისებიდან არ ჩანან თორემ თბილისში უსახლკაროებზე მეტი რა არის. ლამის ყოველი ქუჩის კუთხეში ზის ჩამოძენძილი, სასოებადაკარგული ადამიანი.

რამდენიმე კვირის წინ ვარკეთილში, “თათრების ბაზართან” მიხდებოდა გვიან გავლა. ერთ კაცს ვამჩნევდი, დაკეტილი მაღაზიის კიბეზე საცოდავად მობუზულიყო. საიდანღაც მოპოვებული ყუთები ჰქონდა ცივ საფეხურზე გაფენილი, ძველისძველი, დაგლეჯილი ადიელა ჰქონდა შემოფარებული სიცივისაგან დასაცავად. ნაგლეჯებიდან მოუჩანდა გაბურძგნული წვერი და ნაღვლიანი თვალები. ცივი კიბე და ძველმანები იყო მისი სახლიც, კარიც და თავშესაფარიც. მაშინ ძალიან არ ციოდა. მაგრამ რა მოხდება ახლა, როცა ტემპერატურა დაიწევს და მოთოვს? სად შეაფარებს თავს?  მას ხომ წასასვლელი არსად აქვს. ძონძები მკაცრი სიცივისგან ვერ დაიცავს, დიდი ალბათობაა რომ ეს საწყალი ერთ ნაცრისფერ დილას საკუთარ “სახლზე” მიყინული იპოვონ!

ვინ იცის, რამდენია თბილისში ასეთი უწყინარი, უპერსპექტივო ადამიანი, რომლებზეც უფლებადამცველებიც კი ძალიან ცოტას საუბრობენ. ყოველდღიურად გვესმის რომ ირღვევა სტუდენტების უფლებები, ეთნიკური უმცირესობის უფლებები, რკინიგზელების შრომითი უფლებები, ცხოველთა უფლებები, ვიღაცის პოლიტიკური თუ გამოხატვის თავისუფლებები… და რატომღაც ყველას ავიწყდება, რომ არიან ადამიანები, რომლებსაც სიცოცხლის უფლებაზეც კი არ შეუძლიათ პრეტენზია განაცხადონ. არ არსებობს ხალხი, ვინც მათ ამბავს მოყვებოდა, მათ დასაცავად საზოგადოებრივ დისკუსიებს ან კონკრეტულ აქციებს განახორციელებდა.

როგორც იქნა, “იდენტობამ” წამოწია უსახლკაროების პრობლემა. როგორც იქნა, ყურადღება უნდა მიექციათ ძალიან მოწყვლადი და ძალიან დავიწყებული ადამიანების ჯგუფებისთვის. როგორც იქნა, უნდა გვენახა სამოქალაქო სოლიდარობა, ერთსულოვნება და, რაც მთავარია, ქრისტიანობის, როგორც ღირებულების გამოვლინება.

მაგრამ საპატრიარქოს ოფიციალურმა პოზიციამ საზოგადოებრივი აგრესია გამოიწვია და ჩანასახშივე მოკლა ეს მადლიანი ინიციატივა. სამწუხაროა, რომ ეკლესია ჩამოყალიბდა როგორც არაფორმალური ინსტიტუტი, რომელსაც მასებზე უზარმაზარი გავლენის მოხდენა შეუძლია ნებისმიერ სფეროსთან დაკავშირებით. სამწუხაროა, რომ ეკლესიას გაცილებით მეტი ძალაუფლება აქვს ამომრჩევლებზე, ვიდრე სახელმწიფო ინსტიტუტებს ან პოლიტიკურ პარტიებს. არასამთავრობო სექტორს, თუნდაც სახალხო დამცველს არასოდეს ეღირსება ის ღრმა თაყვანისცემა და ბრმა ნდობა, რასაც საქართველოს მოსახლეობის აბსოლუტური უმრავლესობა ეკლესიის მიმართ განიცდის. და სწორედ ეს გავლენაა, რომელიც ხალხის ენერგიას განუსჯელად მიმართავს იქით, საითაც ეკლესია მიუთითებს.

ძალიან მინდა ეკლესიამ დამანახოს ქრისტიანობის, როგორც ქმედების რეალური მნიშვნელობა. ისევე როგორც რამდენიმე დღის წინ ერთმა მღვდელმა – ქუჩაში უცნობ მუხუცს მიეხმარა მძიმე ტვირთის წაღებაში. მინდა, რომ ამ უცნობი მღვდელის ქმედება ქართული მართლმადიდებლური ეკლესიის სიმბოლური სახე გახდეს. მინდა, რომ ეკლესიამ შექმნას სამოქალაქო სოლიდარობისა და სოციალური პასუხისმგებლობის მისაბაძი მაგალითები, როცა მოყვასზე ზრუნვა ქადაგების თემა კი არა, გადამდები ქმედება იქნება. ამ კონკრეტულ შემთხვევაში “იდენტობა” კი არა, ის ათობით და ასობით ადამიანი ზარალდება, ვისაც ღამის გათევა ქუჩაში უწევს.

პატივცემულო ღვთითკურთხეულო ეკლესიის მესვეურებო, როდესაც თქვენ შეყუჟული ბრძანდებით მრევლის შესაწირით გამთბარ სახლებში, გარეთ ვიღაც იყინება! მას ძალიან უმართლებს თუ ქარიანი და წვიმიანი ამინდი არ გამოვიდა. მიიკუნჭება კუთხეში, შემოიფარებს სადღაც ნაპოვნ ნაგლეჯს და ცდილობს მეორე დღემდე მიიტანოს სული! თუ თავად არ შეგიძლიათ სიკეთის კეთება, დააცადეთ ადამიანებს ადამიანებზე ზრუნვა!

სირცხვილის თარიღი

საქართველოს ისტორია სისხლით იწერებოდაო, ბავშვობაში ხშირად მეუბნებოდნენ. იმასაც მიმეორებდნენ, რომ ქრისტიანობამ გადაარჩინა ქართული სახელმწიფო. გავიზარდე, რაღაცეებზე დავფიქრდი და მივხვდი, რომ არც ქრისტიანობა იყო ჩვენი ქვეყნის გადამრჩენი, არც ქართულ სახელმწიფოს უარსებია ხანგრძლივად. მთელი ისტორიის მანძილზე ვიღაცის ვასალები, პროვინციები, მონამორჩილები (რა კარგად გამოხატავს ეს სიტყვა ქართველების ჭეშმარიტ ბუნებას) ვიყავით. ეს ჩვენს ფსიქიკაზეც აისახა – ცხვარივით, უაზროდ დამჯერები გავხდით. აბა სხვა რით ავხსნა უკანასკნელ წლებში, განსაკუთრებით უკანასკნელ დღეებში განვითარებული მოვლენები, როდესაც ეგრეთ წოდებულმა ქართველმა ერმა ვერც საამაყო ქრისტიანობა, ვერც სახელმწიფოებრივი აზროვნება გამოამჟღავნა.

2013 წლის 17 მაისი სამარცხვინო თარიღია ქართული ეკლესიის ისტორიაში – მღვდლებმა მრევლი ძალადობისთვის დარაზმეს. ერთი-ორი მოწოდება კი გაისმა, როგორც ხმა მღაღადებლისა უდაბნოსა შინა, რომლებიც სიმშვიდისკენ მოუწოდებდნენ აჟიტირებულ მასებს, მაგრამ ვინ უსმინა! ფაქტია, რომ საპატრიარქოს თავი არ გამოუდია არეულობის თავიდან ასაცილებლად. უფრო მეტიც, აქამდე არ მინახავს მისი სახელით გამოქვეყნებული გაცხადება. ერთი სული მაქვს გავიგო, რა ელით მღვდლებს, რომლებიც ქრისტიანობის მთავარ პრინციპებს არღვევენ და ქვეყანაში არეულობას თესავენ. სარწმუნოების სიმბოლოს – წამებულ თევდორე მღვდელს ახლა შავაი ანაფორით მოსილი “წმინდა” მამა ანაცვლებს, რომელიც “გმირულად” მიიწევს მოყვასის გასანადგურებლად… 

2013 წლის 17 მაისი სამარცხინოა ქართული სახელმწიფოებრიობისთვისაც – კიდევ ერთხელ დამტკიცდა, რომ ჩვენში დემოკრატიის მიღწევებზე საუბარი იგივეა, რაც მგლის თავზე სახარების კითხვა. თავი დავანებოთ იმას, რომ სახედაკარგულმა ბრბომ ქალისა და კაცის განურჩევლად “ალქაჯებზე ნადირობა” მოაწყო. დავივიწყოთ ასევე ქუჩაში დატრიალებული ვანდალური აქტები. საკმარისია იმის დაფიქსირებაც, რომ ქართველ მონოქრომულ ერს განსხვავებულის არც გაგება უნდა, არც დანახვა, არც ატანა. არ სურს გამოვიდეს რელიგიური იდენტობის ვიწრო ჩარჩოებიდან და გარედან შეხედოს ყველაფერს. მრავალფეროვნება გველის შხამივით დამღუპველი ჰგონია… და შედეგად რა? – განუსჯელი, ვნებას აყოლილი, დამანგრეველი ქმედებები.

დიახ, დემონსტრაციებზე სიარული და დარბევაც ერთგვარი ვნებაა. აქ ადამიანი თავს ყოვლისშემძლედ გრძნობს, უჩნდება დაუსჯელობის ილუზია, თვითშეფასება წამიერად ეზრდება უსასრულობამდე და “ნეტარების” ამ მცირე წუთებში ყველაფრის გამკეთებელია. მის გონებაში იშლება ისეთი ღირებულებები, როგორიცაა მშვიდობა, ქალისადმი პატივისცემა, მოთმინება, სიყვარული…

გუშინ ბრმა და ყრუ “პატრიოტიზმის” მომსწრენი გავხდით. ათასობით “ქვეყანაზე გულშემატკივარი” არც კი დაფიქრებულა იმაზე, რომ “ჰომოფობიის წინააღმდეგ” პოზიციის დაფიქსირება იგივე კაცთმოყვარეობას ნიშნავს – ყველაზე ფართო და ამაღლებული გაგებით, არც ის გახსენებიათ, რომ ქრისტე ყველაზე დიდი კოსმოპოლიტი და მიმტევებელი იყო…

უსახური, უვიცი ბრბო ვიღაცის გადაძახილებს აჰყვა და აჰა შედეგიც!

და მაინც, 2013 წლის 17 მაისი მაინც მნიშვნელოვანი თარიღია ქართულ სამოქალაქო ისტორიაში იმის გამო, რომ

– ხალხი სამოქალაქო (და არა პოლიტიკური) უფლების გამო დაირაზმა

– პოლიციამ თავისი როლი აგრესორიდან გამშველებლამდე შეცვალა. უფლებადამცველების ნაწილი ამბობს, რომ მათ საკმარისი არ გააკეთეს ანტიჰომოფობიური აქციისა და მისი მონაწილეების დასაცავად… მაგრამ გავიხსენოთ, რომ აქამდე ის რეზინის ტყვიების სროლას, დემოსტრნატების დასისხლიანებას იყო ჩვეული. მოდი მიღწევად ჩავუთვალოთ დღევანდელი ქმედება პოლიციას და ვუსურვოთ, რომ მუდამ მოქალაქეთა დაცვაზე, დამნაშავეთა დაჭერაზე ყოფილიყოს ორიენტირებული

– განსაკუთრებით ხაზგასმულად დაფიქსირდა სამღვდელოების მაღალი ჩართულობა ამ გამოსვლებში. 1989 წლიდან დღემდე, ანუ ქართული საპროტესტო გამოსვლების მთელ ისტორიაში სასულიერო პირების ასეთი აქტიურობა არ მახსენდება. რას დავაბრალოთ? შემდეგ რას ველოდეთ? სადმე მაჟორიტარობის კენჭისყრაზე დაყენებულ ანაფორიან კანდიდატურას?… ეკლესიის ამბიცია – მართოს მასები – სრულიად გაუგებარია. იგი უნდა დაკმაყოფილდეს მშვიდობისმყოფელის როლით, ჭეშმარიტ ღირებულებათა სწავლებით და უარი თქვას პოლიტიკურ-სამოქალაქო ცხოვრებაში მონაწილეობაზე.

ცხადია, რომ

1. ვნებამოჭარბებული მოძალადეები უნდა დაისაჯონ.

2. ქართველი ერის “საუკეთესო” შვილებმა თავს ძალა უნდა დაატანონ და გაარჩიონ რაზე უნდა მოახდინონ რეაგირება – ქრისტიანულ ქვეყანაში ბავშვის შიმშილით გარდაცვალებაზე თუ ერთსაათიან  აქციაზე.

3. უნდა გააქტიურდეს არაფორმალური სწავლებები მშვიდობისა და ადვოკატირების შესახებ. რაც შეიძლება მეტმა ადამიანმა უნდა ისწავლოს ცივილიზებული ქცევა, მრავალფეროვან გარემოში ცხოვრება. იმიტომ მაინც, რომ მომავალში რომელიმე ფანატიკოსის უმისამართოდ მოქნეულმა ხელმა თავი არ გაუტეხოთ…

p.s. 2010 წელს გამოქვეყნებულ პოსტში გმირობანას თამაში – უმცირესობის მიერ გმირობის ალბათობაზე ვწერდი. კიდევ ერთხელ წაიკითხე, ბედნიერო ერო!

სოციალური იწილო-ბიწილო

23 მარტს ბათუმის საავადმყოფოში  გოგიტა აბაშიძე გარდაიცვალა. ბავშვი 1 წლის ასაკშიც დაახლოებით იმდენს იწონიდა, რასაც დაბადებისას. გავრცელებული ვერსიით, პატარას სიკვდილის მიზეზი შიმშილობა იყო. როგორც საინფორმაციო სააგენტოები იუწყებიან, ბავშვი ადგილობრივი ხელისუფლების წარმომადგენელმა თავად ჩაიყვანა ბათუმის საავადმყოფოში.

მთელ ქართულ ინტერნეტ-სივრცეს გადაუარა კომენტარების ნიავღვარმა, რომელიც შეიძლება რამდენიმე კატეგორიად დავყოთ:

1. აღშფოთებული რევანშისტები, რომლებიც ბავშვის სიკვდილში დამნაშავეებს ეძებენ. ზოგი მთავრობას კიცხავს, ზოგი სოციალურ აგენტს, რომელმაც შემწეობაზე უარი უთხრა გაჭირვებულ ოჯახს; ზოგი – უგულისყურო მეზობელს, ექიმებს და ა.შ. რომ დროზე არ მიაქციეს ბავშვს ყურადღება და ასეთ საზარელ სიკვდილამდე მიიყვანეს. ერთი სული აქვთ ჩამოახრჩონ, გაძიძგნონ, დაამცირონ…

2. გაწიწმატებული მორალისტები, რომლებიც “თუ ბავშვის რჩენა არ შეგიძლია, რატომ აჩენ” ლოზუნგით გამოდიან. მათი ლოგიკით, ოჯახს თუ შემოსავალი არ აქვს, გამრავლებაზეც არ უნდა იფიქრონ. როგორც გააჩინე, ისე არჩინე – მარტივია ხომ? მერე რა, რომ ეკლესია აბორტებს კრძალავს, ან ადამიანებმა არაფერი იციან ჩასახვის საწინააღმდეგო საშუალებების შესახებ. მერე რა, რომ ფინანსები და დემოგრაფია ხშირად კავშირში არ არის… შედეგებზე პასუხისმგებლობის აღება აუცილებელია.

3. ე.წ. ღვთისმოშიში ნეტარები, რომლებიც ღმერთს პატარა გოგიტას სულის ცხონებას და მისი ოჯახისთვის უფლის შეწევნას ითხოვენ.

რაც არ უნდა იყოს და რამდენიც არ უნდა ისაუბრონ, ფაქტია, რომ საზოგადოებას ძალიან უჭირს:

1. იმის გამო, რომ ადვილია მისი “აგდება” და აყოლიება. “შიმშილით გარდაცვლის” ვერსია ისე მოეწონათ მავანებს, რომ წესიერად არც კი წაიკითხეს კვირის პალიტრაში გამოქვეყნებული სტატია. აქ ბავშვის მამა ლევან აბაშიძე მის ხანგრძლივ ავადმყოფობაზე და იმ მიზეზებზე საუბრობდა, თუ რატომ არ ჰქონდა მის ოჯახს სოციალური დახმარება. ამ ინტერვიუდან ძალიან მარტივი დასკვნის გაკეთება შეიძლება: ბავშვის სიკვდილის მიზეზი მშობლების უპასუხისმგებლო ქმედება იყო. ოჯახი, სადაც (თუნდაც) 200-300 ლარი შემოსავალი, ფქვილი და კარაქია,  მოშიმშილედ არ შეიძლება ჩაითვალოს. ის, რომ 2009 წლიდან დღემდე “უსახსრობის გამო” მშობლები ბავშვების პირად ნომრებს არ იღებენ, სოციალურ აგენტს, უბნის ექიმს, მარშუტკის მძღოლ ნუგზარას და მონა ქალ იზაურას ნამდვილად არ უნდა დავაბრალოთ.

2. იმის გამო, რომ ეკლესია, სამწუხაროდ, მხოლოდ კედლებია და თავის დანიშნულებას არ ასრულებს. ქვრივ-ობლების და ღარიბების დახმარება რომ ხდებოდეს, ამდენი ღატაკი ადამიანი არ იარსებებდა ჩვენს გარშემო. “ქრისტიანობა” სტატუსი უფროა ვიდრე ღირებულება. ანაფორიანი და წვერებიანი მამაოები მორალის კითხვაში არიან მაგრები… ეკლესიის მიერ ორგანიზებული სოციალური პროგრამები ბევრი გახსენდებათ?  მე არა. და ძალაუნებურად ვადარებ ამერიკულ ეკლესიებს. 2011-ში, ამერიკაში ყოფინას მათი სოციალური როლის შესახებ დავწერე კიდეც ჩემს ბლოგზე. ბევრი რომ არ გავაგრძელოთ, სოციალურად დაუცველი ოჯახები პირველ რიგში ეკლესიის სირცხვილია.

3. იმის გამო, რომ უბანძესი სოციალური დაცვის სისტემა გვაქვს. ქულების მინიჭება, მიზერული დახმარება და ა.შ. მოდი გვერდზე გადავდოთ. რამდენად სრულყოფილი პროცესია, ეს ცალკე საკამათო თემაა. ისევ ამერიკას შევადარებ: სოციალური დაცვა იქ მხოლოდ ოჯახის საარსებო მინიმუმით უზრუნველყოფას არ ნიშნავს. მილვაუკიში (ვისკონსინის შტატი) ყოფნისას გავეცანი ერთი ოჯახის ისტორიას. ახალგაზრდა მშობლებს 5 წლის ბავშვი ჩამოართვეს იმიტომ, რომ მისი გაზრდისათვის შესაბამისი პირობები არ ჰქონდათ. ცხოვრობდნენ ვაგონში, არ ჰქონდათ შემოსავალი, საკმარისი საკვები, საუბარი აღარაა უკვე სამედიცინო დაზღვევაზე და ა.შ. ბიჭი წაიყვანეს, ოჯახს კი 1 წლიანი ვადა მისცეს მდგომარეობის გასაუმჯობესებლად. თუ კონკრეტულ კრიტერიუმებს დააკმაყოფილბდნენ, ბავშვს დააბრუნებდნენ. თავის დროზე ეს მეტისმეტ სისასტიკედ მომეჩვენა. ვფიქრობდი, რომ არც ერთი ბავშვი არ უნდა იყოს მოშორებული თავისი ოჯახისგან. ახლა კი, გოგიტა აბაშიძის შემთხვევის გაგების შემდეგ მივხვდი: ეს სისასტიკე არ არის. ბავშვი უნდა მოშორდეს იმ ოჯახს, სადაც მის სიცოცხლესა და ჯანმრთელობას საფრთხე ემუქრება. დარწმუნებული ვარ, დროული მკურნალობის შემთხვევაში გოგიტა აბაშიძე დღეს ცოცხალი იქნებოდა.

არ არის საჭირო წამდაუწუმ მიტინგობანას თამაში, სტატისტიკით მანიპულირება, პროტესტი რაღაცის გამო. ეს საზოგადოების უპასუხისმგებლობის მაჩვენებელია. ბავშვის გარდაცვალება ტრაგედიაა, ამაზე ორი აზრი არ არსებობს. მოდი თვალებში ჩავხედოთ რეალობას და ყველამ თავისი წილი პასუხისმგებლობა აიღოს. მოდი ვისწავლოთ სამოქალაქო სოლიდარობა, გამოხატული არა სადღერძელოებში, არამედ მუდმივ ქმედებაში. მოდი გავეცნოთ სხვების მაგალითებს, წარმატებული მაგალითებს და შევცალოთ ჩვენი ცხოვრება, სხვების ცხოვრებაც. თუ როგორ კეთდება ეს –  უყურეთ ფილმს: გადაუხადე სხვას. ეს დახმარების, თანაგრძნობის ერთი მოდელია. ასე შეიძლება ერთი ბავშვი  გადარჩეს შიმშილით სიკვდილს. 

 

ამერიკა-საქართველო: ეკლესიები

ამწუთას დავაფიქსირე რისგან ვისვენებ ამერიკაში:

შავებში ჩაცმული ქალობაგახუნებული ახალგაზრდებისგან

გოგოები, რომლებიც კოჭებამდე თალხ კაბებში არიან გამოწყობილი და მოგონილი (ან შეთვისებული) მწუხარე სახით საუბრობენ ცხოვრების ამაოებასა და საუკუნო ცხოვრებაზე

საქართველო – ქვეყანა, სადაც მარად მგლოვიარე მორწმუნეები ცხოვრობენ.

სადაც რწმენა ტანჯვასა და თვითგვემასთანაა გაიგივებული

სადაც რელიგია კასტებად დაყოფისა, ფუნდამენტალიზმისა და თვითიზოლაციის საფუძველი ხდება

სადაც გადასახადის გადამხდელებზე მეტი აქტიური პირჯვრისმწერელები გვყავს

სადაც მორალზე საზოგადოების ყველაზე ამორალური ნაწილი საუბრობს ხმამაღლა

სადაც ახალ-ახალი ეკლესიები შენდება, მრევლი კი შიმშილობის ზღვარზეა. ღმერთის სახელით მოთმინებას ითხოვენ მდიდრულ მობილურ-მანქანა-დაპატრონებული სასულიერო პირები

საქართველო – თალხი ქვეყანა მარადიული საწუხარით…

აქ “უმცირესობა” – “საძაგელისა” და “უუფლებოს” სინონიმია, გარეგნობას კი უფრო მეტ ყურადღებას აქცევენ, ვიდრე ჭეშმარიტ ღირებულებებს

თუ გგონიათ რომ ამერიკელები ქართველებზე ნაკლებად მოწრმუნენი არიან, ან მათზე ცოტა ეკლესიები აქვთ, ძალიან ცდებით. ცემი უნივერსიტეტის გარშემო ერთ პატარა მონაკვეთში 6 თუ 7 ეკლესიაა. სხვა ადგილებში – კიდევ უფრო მეტი. მეზობელ ქალაქში რომ ვიყავი, პატარა მონაკვეთი იმდენი ტაძარი დავინახე, თითები შემომელია მათ თვლაში :))

ზოგი მათგანი ძველია. ზოგი – შედარებით ახალი დაარსებული. მაგრამ ყველას ერთგული მიმდევრები ჰყავს

ზოგი მეტად ტრადიციული, სხვები – თანამედროვე ელემენტებით

ყველა იქ მიდის, სადაც გრძნობს, რომ მისი ადგილია. და ამის გამო ოჯახი, ნაცნობები, მეგობრები არასოდეს გაკიცხავენ

აქ ვხედავ ჯინსებში გამოწყობილ გოგოებს, რომლებიც თავდაუზოგავად სწავლობენ, ყოველ კვირა კი მსახურებებს ესწრებიან. ისინი არავის ახვევენ თავს საკუთარ რელიგიურ შეხედულებებს და არც თავს აბეზრებენ მეორედ მოსვლის საშინელი სურათებით

ამერიკაში ეკლესია ძლიერი სოციალური ორგანიზაციაა. აქ შეიძლება ვერ ნახოთ ხატები და ძვირფასი მორთულობები. ამერიკული ეკლესია, იქნება ეს ლუთერანული, მეთოდისტური, პრესბიტერიანული თუ სხვა რამ, რელიგიურ მსახურებასთან ერთად რიგ სოციალურ პროექტებს ახორციელებს. მღვდელი (minister) შეიძლება ქალიც გახდეს, მიუხედავად კანის ფერისა ან გარეგნობისა.

ამერიკაში ეკლესიები ეხმარებიან:

– სიღარიბის ზღვარს ქვემოთ მყოფ ოჯახებს

– უსახლკაროებს

– წყვილებს განქორწინების პროცესში. ზოგჯერ აქაური პროცესები ძალიან მწვავე ემოციური და იურიდიული დავების ფონზე მიმდინარეობს. ეკლესიის მრევლის მოხალისე-მედიატორები კი ცდილობენ სანამ საქმე სასამართლომდე მივა, მანამ მოახერხონ მხარეების მორიგება.

– სტუდენტებს, განსაკუთრებით საერთაშორისო სტუდენტებს, რომელთა დიდი ნაწილი ჩამოსვლის შემდეგ დიდი ფსიქოლოგიური სტრესის ქვეშაა. ეკლესიები სთავაზობენ ჯგუფური თერაპიის უფასო სეანსებს, ასევე შეხვედრებს ამერიკელებთან ენის დახვეწისა და ადგილობრივი კულტურის უკეთ გაცნობის მიზნით. ხშირად აწყობენ ასევე გასართობ ღონისძიებებს – გასულ სემესტრში ადგილობრივ ნაკრძალში სწორედ ერთ-ერთი ეკლესიის ორგანიზებით წავედით ფეხსკურსიაზე.

– სკოლებს, სასწავლო დაწესებულებებს სათამაშო მოედნების მოწესრიგებაში, შენობების კეთილმოწყობაში

ეს ჩამონათვალი შეიძლება კიდევ უსასრულოდ გაგრძელდეს. მთავარი ისაა, რომ ამერიკაში ეკლესიის წარმომადგენლები ჩვეულებრივი ადამიანები არიან. ისინი შეიძლება არ ატარებდნენ ანაფორას, არ იზრდიდნენ წვერებს, მაგრამ მზად არიან ნებისმიერ დროს დაეხმარონ ადამიანებს. დადიან ჩვეულებრივი სამოსით, ვერც ვერც კი გამოარჩევ სხვებისგან. ზოგჯერ სამსახურებიც აქვთ, ეკლესია კი ალტრუისტული მისწრაფებების რეალიზაციის გზაა. ეს ხალხი ძალიან დიდი პასუხისმგებლობით ეკიდება საქმეს.

იპოვეთ 10 განსხვავება? მე – კიდევ უფრო მეტი. საეკლესიო მოდელებით კარგად ჩანს ღია და ჩაკეტილი საზოგადოების პრობლემები.
პრობლემას და საწუხარი ის კი არ მგონია, ვის უფრო მეტი ლოთები, პროსტიტუტკები, ხელიდან წასული ქურდები, აღვირახსნილი სადისტები ან შეშლილობის ზღვარზე მყოფი ადამიანები ჰყავს;
არამედ ის, თუ როგორ ცდილობენ მათ მოგვარებას: ჩქმალავენ თუ ღიად საუბრობენ და გადაჭრის გზებს ეძებენ.
ეკლესია დიდი სოციალური კაპიტალია. ამერიკაში ვნახე მისი ეფექტური ფუნქციონირება და მინდა, რომ ქართული მართლმადიდებლური ეკლესია ფსევდოღირებულებების ძალადობრივი გავრცელების სანაცვლოდ იგივეს აკეთებდეს.
რას იტყვით? რა გირჩევიათ, დღეში 100 დანთებული სანთელი თუ დაღუპვას გადარჩენილი 1 ადამიანი?

მადლიერების დღე

ოჯახური შეკრება

ნოემბრის ბოლო კვირას ამერიკელების ტრადიციული ოჯახ-ფართი ტარდება, ეს არის მადლიერების დღისადმი მიძღვნილი ერთიანი ეროვნული ეროვნული სმა-ჭამა. ქვეყნის უკიდურეს ჯუნგლებში მიკარგული ამერიკელიც კი თავპირისმტვრევით მიეშურება მშობლების სახლისაკენ. ტოვებს ბარში გამობრუჟულ ძმაკაცს, გასაჟიმად გამზადებულ ქალს, კეჩუპმოსხმულ ღორბურგერს და საკუთარ ოთხბორბლიან ლურჯას მიაჭებენს მშობლების სახლისაკენ.

საქართველოო ლამაზო

ახლა ზურგჩანთა უკნდა მეკიდოს და სადმე მთის ბილიკებს მივუყვებოდე, ვტკბებოდე მშვენიერი ხედებით და თანამგზავრს ვებლუყურებოდე სრულიად უაზრო თემებზე. ეს არის ჩემთვის ყველაზე სასურველი და სანეტარო დასვენება. მაგრამ ჯერჯერობით მხოლოდ ის შემიძლია, კომპიუტერთან მოხერხებულად მოვკალათდე და გასული წლების ფეხსკურსიების ფოტოები დავათვალიერო.

ორი ქართული მარაზმი

შეიძლებოდა ამ ფოტოების უკომენტაროდ დადებაც, მაგრამ ძნელია ცდუნებას გავუძლო 🙂 ორივე თბილისის ქუჩებშია გადაღებული და არეული თანამედროვეობის ნათელი მაგალითია.

თბილისური ზღაპარი

ზღაპრულ ქვეყანაში ვცხოვრობთ. მთაც გვაქვს და ბარიც, უდაბნოც და მდინარეებიც. უცხოელებს აღაფრთოვანებთ ჩვენი სამი ხ (ხინკალი, ხაშლამა და ხაჭაპური) და სამი ს (სტუმართმოყვარეობა, სუფრა და სადღეგრძელოები), მაგრამ ძალიან აწუხებთ სამი ყ (ყურადღება. ყოყოჩობა და ყლეობა ) :D. ჩვენ კი ეს ყველაფერი ძალიან გვიხარია, უფროდაუფრო მეტს ვცდილობთ ტურისტების მოსაზიდად და თავის მოსაწონებლად.

ორი ყვითელი ამბავი

რამდენიმე ხნის წინ ავტობუსში ვიღაც ძალიან მორწმუნე გოგომ რელიგიური წიგნი ამოიღო და გატაცებით შეუდგა კითხვას. ეს დიდაქტიკურ-დამრიგებლური სახის ლიტერატურა უნდა ყოფილიყო, რადგან სათაურზე ამგვარ სიტყვებს მოვკარი თვალი – “სიყვარული… დამსახურებული… გაცემა…”